O technikach | ViP-ArtStudio

Ołówek, grafit.

Takie proste i znajome każdemu z przedszkola narzędzie jak ołówek potrafi zostać w rękach artysty czarodziejską rużdżką ożywiającą na papierze ludzkie postacie.

Prostota i szybkość wykonania przy niewielkiej cenie robi grafitowy portret jednym z najbardziej popularnych wśród społeczenstwa. Jeżeli mają Państwo praktyczne i zrównoważone podejście do robienia prezentów, to grafitowy portret będzie najbardziej odpowiednim wyborem.

Węgiel.

Węgiel jest jednym z najstarszych narzędzi rysowników. Dzięki amorfnej strukturze łatwiej niż grafit rozprasza się po powierzchni papieru pozwalając uzyskiwać efekty wielowarstwowości i głębi obrazu, a także nie ma połysku w bocznym oświetleniu, co pozwala oglądać obraz bez blików z każdej perspektywy. Technika węglowa jest najszybszą techniką graficzną, dlatego uwielbiana jest przez karykaturzystów.

Sangwina.

Sangwina (od łac. sanguis - krew) pigment barwy cegły, zawierający dużo tlenków żelaza. Idealnie nadaje się do szkicowania żywych modeli w połączeniu z węglem i kredą, gdyż przekazuje od razu kolor krwi pod skurą. Najlepsze efekty daje na stonowanym kremowym papierze.

Znana już w renesansie. Leonardo da Vinci robił szkice do "Ostatniej wieczerzy" uzywając właśnie sangwiny, węgla i białej kredki. Technika taka nazywa się trois crayons.

Sepia.

Sepia - barwnik pochodzący z woreczka czernidłowego mątwy. Kredki na jej bazie dają tłustą brązową kreskę bardzo trudną do wytarcia i poprawienia. Sepią trzeba pracować od razu bezbłędnie, gdyż walorów się nie da osłabić z powrotem. Plusem jest bardzo trwały nasycony brązowy kolor. Sepia wielu osobom kojarzy się ze starodawnią fotografią i to nie jest przypadek. W celu mocniejszego utrwalenia czarnobiałych zdjęć je zanurzano przy wywoływaniu w dodatkowym roztworze, w skład którego i wchodziła właśnie sepia.

Pastel suchy.

Pastele zajmują miejsce gdzieś pomiędzy grafiką a malarstwem. Mieszanie drobnie rozproszonych pigmentów na podłożu jest bardzo bliskie mieszaniu farby na palecie. Za pomocą pasteli można dobrać absolutnie każdy kolor i barwę, co pozwala na ogromne pole kolorostycznego manewru.

Rozkwit pasteli przypada na dojrzały renesans. Szanowali tę technikę między innymi Edgar Degas, Maurice Quentin de La Tour, Pablo Picasso, Stanisław Wyspiański.

Suchy pędzel.

Technika suchego pędzla (ang. dry brush) jest znana już nie jedno stólecie, jednak popularność jej nadali w 1980-ch latach portreciści z moskiewskiego Arbatu, wyodrębniwszy ją w samodzielny kierunek narysowania portretu. Wcześniej była stosowana jako chwyt w odnawianiu starych fotograficznych kartek i pomocna technika w malarstwie sztalugowym. Polega na wcieraniu mizernej ilości farby prawie suchym pędzlem w fakturę płótna czy papieru. Technika bardzo trwała i pozwala odzwierciedlać rzeczywistość z fotograficzną dokładnością. Drugą zaletą tej techniki jest jej ekonomiczność, gdyż na jeden taki portret potrzebna jest ilość farby z ziarenko kawy.

Akwarela.

Obrazy malowane tą techniką mają zwykle delikatną, zwiewną kolorystykę, gdyż możliwe tutaj do uzyskania barwy to głównie barwy pastelowe. Technikę tę stosuje się do tematów, które wymagają tego rodzaju kolorystyki i jednocześnie nie wymagają "cyzelowania" detali – stosuje się ją więc do pejzaży, "zwiewnych" portretów itp.

Akwarela jest jedną z tańszych technik malarskich jeżeli chodzi o materiały, lecz jest ona bardzo trudna, gdyż nie daje prawie żadnej możliwości dokonywania poprawek i retuszy. W szczególności, nie można usunąć namalowanego fragmentu, a jedynie przerobić go, i to też w niewielkim stopniu. Z powodu trudności bardzo niewiele malarzy posługuje się tą techniką, co czyni ją bardzo szlaczetną a zarówno rzadką i drogą w porównaniu do kosztów materiałów.

Nastrojowy portret akwarelowy będzie rozkosznym prezentem dla osób wyrafinowanie delikatnych i ekstrawagantnych. Akwarela podkreśla w portrecie wewnętrzną kobiecość i delikatność natury.

Malarstwo olejne.

Chciałbym się zatrzymać na praktycznych aspektach malarstwa olejnego wiążących technikę z ceną i czasem oczekiwania klienta na efekt końcowy. Zasadniczo są dwie podstawowe techniki malarstwa olejnego:

-alla prima ("za pierwszym razem")

- klasyczna (laserunkowa).

Alla prima rozwijana od XVIII wieku, polega na realizacji zamysłu twórczego przez położenie jednej, nieraz bardzo grubej i modelowanej ruchem twardego pędzla lub szpachli warstwy farby, nieraz kolory się miesza na samym podobraziu. To bardzo oszczędza czas pracy, ale bardzo chłonie drogie olejne farby. Oczywiście nie zawsze się nakłada farbę grubości palca i wszystko zależy od celu.

Klasyczna (warstwowa, laserunkowa) rozwijana od XV/XVI wieku jako naturalne następstwo technik temperowych. Polega na nakładaniu na barwną zaprawę (podkład, grunt) cienkiej, monochromatycznej podmalówki temperowej lub olejnej, następnie tzw. imprimatury (warstwy barwnego werniksu), a następnie kilku lub kilkunastu warstw półkryjących lub przezroczystych (laserunkowych) farb olejnych albo olejno-żywicznych (z dodatkiem naturalnych żywic lub balsamów). Obrazy malowane tą techniką mają wyjątkowo wyrafinowaną kolorystykę i niezwykłą głębię kolorów. Współcześnie jest ona (ze względu na pracochłonność i wysokie ceny niezbędnych materiałów) używana dość rzadko, gł. do tworzenia kopii i pastiszy dawnego malarstwa, lub przez niektórych współczesnych twórców, niekiedy programowo nawiązujących do warsztatu dawnych mistrzów.

Portret w technice olejnej będzie perłą na ścianie własnego domu lub gabinetu. Goście czy klienci firmy odniosą wrażenie solidności, stabilności i fundamentalności gospodarza, co nawet podświadomie obdarza osobę sportretowaną szacunkiem i zaufaniem.